Czesław Tadeusz Gil urodził się 11 października 1934 r. w Kidałowicach k. Jarosławia jako syn rolników Stanisława i Marii zd. Lis, miał 3 braci i 2 siostry. W 1941 r. rozpoczął szkołę podstawową w rodzinnej wiosce i ukończył ją w Jarosławiu, gdzie został przyjęty do liceum, ale wkrótce, za radą ciotki Bronisławy Lotycz, karmelitanki bosej z Przemyśla, przeniósł się do niższego seminarium karmelitów bosych w Wadowicach. W 1951 r. wstąpił do nowicjatu karmelitańskiego w Czernej i 16 lipca 1952 r. złożył śluby zakonne. Do kapłaństwa przygotowywał się w Poznaniu (studia filozoficzne, 1953-1955) i w Krakowie (studia teologiczne, 1955-1959). Był wątłego zdrowia i już jako kleryk leczył się na gruźlicę, m.in. na Siwcówce k. Stryszawy, gdzie poznał Kunegundę Siwiec (1876-1955), dziś kandydatkę na ołtarze, w której procesie beatyfikacyjnym zeznawał jako świadek. Święcenia kapłańskie przyjął w Krakowie 16 maja 1959 r.
Jesienią tego samego roku podjął studia z historii Kościoła na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim. Po trzech latach uzyskał stopień magistra, a 7 czerwca 1968 r. dyplom doktorski na podstawie rozprawy „Prowincja Polska Zakonu Karmelitów Bosych w latach 1617-1655”. Wcześniej podjął też studia eksternistyczne II stopnia na Uniwersytecie Jagiellońskim w Krakowie i w 1967 r. uzyskał tytuł magistra historii.
Od lutego 1962 r., tj. od uzyskania dyplomu magisterskiego, po otrzymaniu którego przybył do Wadowic, poszukiwania naukowe łączył z pracą wykładowcy. W latach 1962-1987 był nauczycielem historii i geografii w niższym seminarium karmelitów bosych. Od 1963 r. do początku lat dziewięćdziesiątych wykładał także historię Kościoła w wyższym seminarium karmelitów bosych w Krakowie i prowadził tam seminarium naukowe.
W Wadowicach G. pozostał do swej śmierci. Czynnie uczestnicząc w życiu zakonu, w latach 1984-1987, i później od r. 1990 do 1994 był członkiem zarządu prowincjalnego. Jako prowincjalny prefekt studiów, kierował formacją intelektualną kleryków karmelitańskich, był redaktorem i cenzorem w Wydawnictwie Karmelitów Bosych w Krakowie oraz zaangażował się w promocję karmelitańskich kandydatów na ołtarze (Rafała Kalinowskiego, Alfonsa Mazurka, Teresy Marchockiej i Rudolfa Warzechy). W celach naukowych przeprowadził kwerendy w archiwum generalnym zakonu w Rzymie, w archiwum watykańskim, w archiwum prowincji austriackiej w Wiedniu i w archiwum klasztoru karmelitów bosych w Munster k. Chicago. Brał udział w wielu sympozjach naukowych w Polsce i zagranicą. Zwieńczeniem naukowej drogi G. był stopień doktora habilitowanego historii Kościoła uzyskany na Papieskiej Akademii Teologicznej w Krakowie w 1991 r.
Żyjąc ponad 60 lat w klasztorze na wadowickiej „Górce”, G. był także badaczem dziejów Wadowic, bliskim współpracownikiem redakcji i członkiem Rady Naukowej „Wadovianów”. Opublikował liczne artykuły o życiu religijnym, społecznym i kulturalnym miasta, głównie dotyczące dwudziestolecia międzywojennego. Był też autorem tekstu do księgi „Wadowice. Kartki z rodzinnego albumu” (2009). Wydał kilka książek o wadowickim klasztorze karmelitańskim i wybitnych zakonnikach. Określił się nawet jako „Wadowiczanin z adopcji”.
Zaangażowany niemal do ostatnich chwil, zmarł w klasztorze wadowickim w 81 roku życia 12 września 2015 r. i został pogrzebany w kwaterze karmelitańskiej wadowickiego cmentarza parafialnego.
Opracował: Szczepan T. Praśkiewicz (karmelita bosy)
Fot. informacja na podst. art. o. Szczepan T. Praśkiewicz OCD, „O. dr hab. Honorat Czesław Gil OCD (1934-2015). Wadowiczanin z adopcji”, „Wadoviana. Przegląd historyczno – kulturalny”, nr 18, 2015, s. 7-12.