Jan Iwański urodził się 3 marca 1849 r. w Okocimiu jako syn stolarza Józefa. Po zdanej na zakończenie gimnazjum maturze w 1868 r. zaczął naukę w seminarium duchownym w Tarnowie, a następnie na Wydziale Teologicznym UJ w Krakowie. Ostatecznie w tym samym roku porzucił teologię na rzecz prawa i został studentem na Wydziale Prawniczym UJ. Stopień doktora praw otrzymał w 1876 r.
Praktykę adwokacką w Wadowicach rozpoczął w 1883 r., w wieku 34 lat. Brał udział w słynnym procesie emigracyjnym na przełomie 1889/1890 r. Ze względu na liczbę osób w nim biorących posiedzenie sądu zostało przeniesione z budynku Sądu Obwodowego do największej, w tym okresie, sali w mieście czyli do budynku TG „Sokół”.
Iwański po raz pierwszy rajcą miejskim był w 1882 r., a już w 1887 r. pełnił funkcję zastępcy burmistrza I. Brosiga. Po jego śmierci w 1889 r. został burmistrzem. Funkcję tę pełnił dwukrotnie. Jego dwie kadencje zostały przedzielone przez wybór na burmistrza Franciszka Opydo.
Za kadencji Jana Iwańskiego na stanowisku burmistrza uruchomiono w Wadowicach pierwszą elektrownię oraz zapoczątkowano instalacje sieci wodociągowe. Aktywnie działając na rzecz nowych gospodarczych inwestycji na terenie miasta wprowadził je w okres rozwoju przemysłowego.
Iwański okazywał również inicjatywę na polu społeczno – kulturalnym jako m.in. wiceprezes wadowickiego TG „Sokół”, członek Wydziału Towarzystwa Bursy im. S. Batorego czy założyciel Towarzystwa Upiększania Miasta Wadowic i Okolicy.
Jego pracę na rzecz Wadowic docenili sami mieszkańcy przyznając mu tytuł Honorowego Obywatela Wadowic.
Zmarł w 1907 r. został pochowany na wadowickim cmentarzu parafialnym. W jego pogrzebie uczestniczyły tłumy mieszkańców. W 1909 r. Rada Miejska podjęła uchwałę o nazwaniu jednej z ulic miasta imieniem zasłużonego dla niego burmistrza.
