W 1830 r. wzniesiono dwukondygnacyjny epidemiczny szpital wojskowy. Ze względów bezpieczeństwa sanitarno-epidemiologicznego zlokalizowano go przy Gościńcu Zatorskim (dziś ul. Wojska Polskiego) w dość dużej odległości od zabudowań miejskich. Personel szpitala w XIX w. i na początku XX w. bardzo często stał na pierwszej linii walki z grasującymi epidemiami: cholery, tyfusu, dezynterii czy grypy hiszpanki. Przeludnienie placówki nastąpiło w czasie I wojny światowej, kiedy to przebywało na jej terenie nawet kilka tysięcy osób. Wówczas dla potrzeb lecznicy wybudowano na tyłach szpitala drewniane baraki z salami chorych. W samym mieście zajęto kilka najważniejszych budynków użyteczności publicznej dla potrzeb szpitali polowych. W szpitalu epidemicznym przebywali również jeńcy wojenni służący w armii carskiej, a później Ukraińcy, Litwini i bolszewicy. Naprzeciwko, w 1833 r. uruchomiono szpital dla ludności cywilnej. Spełniał on swoją rolę do połowy lat 90. XIX w., gdy oddano do użytku nowy gmach szpitalny w okolicach wadowickiego klasztoru Karmelitów Bosych.
W tym szpitalu swoją praktykę prowadził doktor medycyny i lekarz wojskowy Samuel Taub (1869-1933), ojciec Henryka Tauba i pierwszy żydowski lekarz w mieście. W latach I wojny światowej służył w stanisławowskim 20 pułku Obrony Krajowej, który jako formacja pomocnicza stacjonował w Wadowicach. Po wojnie został w Wadowicach wraz z rodziną. Taub był dobrodziejem wadowickiego stowarzyszenia „Bikur Cholim”, którego członkowie organizowali bezpłatną pomoc medyczną dla żydowskiej biedoty.