Włączenie Wadowic do sieci kolejowej Galicji, a pośrednio Austro-Węgier otwarło mieszkańców miasta na Kraków, Lwów, a nawet Wiedeń. Decyzja ta umożliwiła zatrzymanie w mieście wojska, co miało znaczenie ekonomiczne i sprzyjało rozwojowi gospodarczemu regionu. Na początku lat 70. XIX w. władze Wadowic rozpoczęły starania o poprowadzenie przez miasto linii kolejowej z Bielska przez Wadowice do Kalwarii, a stamtąd do Krakowa. Pierwszy pociąg wjechał na stację kolejową Wadowice w 1887 r. Dworzec kolejowy miał się znajdować na peryferiach miasta, co było powszechnym trendem w miastach prowincjonalnych, a drugim ważnym argumentem, którym kierowano się przy wyborze lokalizacji była bliskość zabudowań dworcowych względem koszar wojskowych i całej infrastruktury należącej do cesarsko-królewskiej armii. Pod koniec 1887 r. rozpoczęto budowę infrastruktury dworcowej. Wybudowano dworzec, który do dziś jest wzorcowym przykładem galicyjskiej architektury kolejowej XIX w. W budynku mieściły się pomieszczenia dla podróżnych, telegraf (później także centrala telefoniczna), a nawet mieszkania służbowe dla personelu stacji. W 1888 r. na terenie dworca wybudowano wieżę ciśnień i dwa żurawie, którymi napełniano wodą parowozy. W rejonie dworca na początku XX w. zaczęła powstawać strefa skupiająca większy przemysł. Dzielnica przemysłowa ciągnęła się wzdłuż ul. Młyńskiej (dziś ul. Legionów). Przed I wojną światową w dawnych zabudowaniach powojskowych uruchomiono m.in. elektrownię miejską (1906 r.), Pierwszą Galicyjską Opłatkarnię (1909 r.) oraz filię fabryki należącej do Towarzystwa Akcyjnego H. Cegielski z Poznania (1913 r.).
