Doktor prawa, burmistrz Wadowic, notariusz w obrębie Sądu Obwodowego w Wadowicach, działacz polityczny. Tadeusz Starzewski urodził się w 1860 w Baryczy w powiecie wielickim. Kształcił się w krakowskim Gimnazjum św. Jacka oraz w Gimnazjum św. Anny. Ukończył studia na Wydziale Prawa Uniwersytetu Jagiellońskiego. W 1884 r. uzyskał stopień doktora prawa. Przez kilka kolejnych lat praktykował jako notariusz w Krakowie. W 1893 r. otrzymał posadę notariusza w Wadowicach, gdzie się osiedlił. Po przeprowadzce do miasteczka nad Skawą zaangażował się w lokalne życie polityczne. Był członkiem Wydziału Powiatowego i Rady Powiatowej oraz Komisji Prawniczej Rady Miejskiej. Mieszkając w Wadowicach nadal silnie udzielał się w Krakowie. Publikował artykuły w krakowskiej prasie konserwatywnej. W latach 1902-1903 zajmował fotel burmistrza Wadowic. W 1903 r. przeprowadził się do wówczas jeszcze podkrakowskiego Podgórza, gdzie pracował jako notariusz.
Tadeusz Starzewski w czasie swojego dziesięcioletniego pobytu w Wadowicach działał w kilku organizacja społecznych. Pod egidą Towarzystwa Oświaty Ludowej inicjował czytelnie ludowe. Ponadto organizował Kasy Raiffeisena. Związał się amatorsko z kółkiem dramatycznym działającym przy wadowickim Towarzystwie Gimnastycznym „Sokole”. Jego relacje z towarzystwem Gimnastycznym „Sokół” nie ograniczyły się tylko do realizowania swoich zamiłowań aktorskich, czego dowodzi fakt zasiadania w Wydziale Towarzystwa. Szczególną aktywność wykazywał pracując przez sześć lat (od 1896 roku) na rzecz Wydziału Powiatowej Kasy Oszczędności w Wadowicach.
Po przeprowadzce do Podgórza, a później Krakowa (1911 r.) pracował dla Banku Ziemskiego w Krakowie jako członek komisji rewizyjnej. Był radnym miejskim w Krakowie. Swoje pasje pisarskie i aktorskie uwidocznione już w Wadowicach realizował pisząc teksty satyryczne dla słynnego kabaretu Zielony Balonik mającego swoją siedzibę w Jamie Michalika przy ulicy Floriańskiej. W czasie pierwszej wojny światowej zaangażował się w sprawy niepodległościowe. Początkowo odpowiadał za gromadzenie środków finansowych na utworzenie Legionów Polskich. Z czasem organizował pomoc dla polskich legionistów oraz ich rodzin. Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości zasiadał w radach nadzorczych i zarządach kilku krakowskich przedsiębiorstw i spółek (np. Polskie Zakłady Garbarskie w Krakowie oraz fabryka czekolady Adama Piaseckiego). Zmarł w lutym 1931 r. Pochowano go na Cmentarzu Rakowickim.