Pani Doktor urodziła się w 1906 r. w Samarze na Syberii. W czasie studiów medycznych na Uniwersytecie S. Batorego w Wilnie poznała Sergiusza Małofiejewa, lekarza pracującego w Szpitalu Klinicznym św. Jakuba. Pobrali się w 1933 r. w Nowe Wilejce, a rok później przyszedł na świat ich syn Michał. W 1938 r. Halina otrzymała dyplom lekarski i rozpoczęła prace jako stażystka, a potem lekarz oddziału położnictwa i ginekologii w Szpitalu Klinicznym św. Jakuba. Pracowała tam do 1945 r.
Na kilka miesięcy przed wybuchem II wojny światowej urodziła córkę Kirę. Wraz z wkroczeniem Armii Czerwonej do Wilna aresztowano jej męża Sergiusza i zesłano go na Syberię, gdzie w łagrze w Archanielsku pracował przy wyrębie lasu. Początkowo z rodziną utrzymywał kontakt listowny, który się urwał.
Latem 1945 r. Halina wraz z dziećmi została repatriowana do Polski. Osiadła w Wadowicach i zamieszkała w kamienicy przy ul. Żwirki i Wigury 4. Jednocześnie rozpoczęła pracę w Szpitalu Powiatowym w Wadowicach na oddziale ginekologii i położnictwa. Współpracowała wówczas z dyrektorem placówki dr. J. Sołtyskiem (chirurgiem) oraz dr. Romaszkanem (radiologiem). Mimo trudnych powojennych warunków praca przebiegała wzorowo, również dzięki pracującym tam Nazaretankom. Halina jak i dr Sołtysik pomagali sobie wzajemnie przy zabiegach, gdyż pracy było bardzo dużo. Nieraz w środku nocy panią doktor wieziono bryczką lub saniami do lasu, aby niosła pomoc rannym partyzantom.
Halina mimo, że uważała się za położnika nawiązała ścisła i bardzo owocną współprace z prof. Schwarcem z Krakowa, który bardzo ją cenił i pod jego okiem wykonała wiele bardzo skomplikowanych zabiegów chirurgicznych narządów rodnych. Mając bogate doświadczenie ukończyła Centralny Kurs Doskonalenia Lekarzy w Warszawie i jako pierwsza uzyskała jednocześnie I i II stopień specjalizacji z położnictwa i ginekologii. W Warszawie poznała prof. Bulską i zainteresowała się cytopatologią narządu rodnego. Wówczas narodził się pomysł stworzenia pracowni cytopatologicznej. Wadowice były niestety zbyt daleko od Warszawy, gdzie toczyły się badania w tym kierunku. W związku z tym w 1958 r., ku zaskoczeniu wszystkich lekarzy wadowickiego szpitala, Halina zdecydowała się w raz z rodziną wyjechać do Grodziska Mazowieckiego, gdzie objęła stanowisko ordynatora Szpitala Powiatowego. Tam zorganizowała pracownię, o której marzyła. Jako jedna z pierwszych Halina rozpoczęła badania nad profilaktyką narządu rodnego.
Po wojnie Halina dowiedziała się, że mąż przeżył łagry dzięki dołączeniu do Armii gen. Andersa. Później zamieszkał w Wielkiej Brytanii, gdzie pracował jako pomocnik chirurga. Niestety do rodziny w Polsce nigdy nie dołączył z obaw o represje w powojennej Polsce. Do spotkania małżonków doszło dopiero w 1962 r. kiedy to Halina mogła wyjechać do Anglii na kilka tygodni. Sergiusz zmarł z dala od rodziny w Penley w 1969 r. i został pochowany na cmentarzu w Manchesterze.
Halina zmarła w 1981 r. i został pochowana na cmentarzu w Dojlidach w Białymstoku.
Inf. na podst. książki E. Kotowickiego, „Wadowiccy lekarze”, Wadowice 1966
Fot. z H. Kozłowska „W cieniu syna”,Czasopis, 1/05, s. 28 – 32 - (Na zdjęciu Halina Walkiewicz-Małofiejew z dziećmi Michałem i Kirą)
