Pisarz, literat i dramaturg. Urodził się w podkrakowskim Podgórzu (dzisiaj dzielnica Krakowa). W latach 1885- 1887 mieszkał w Wadowicach w kamienicy Andrzeja Marekowskiego. Tutaj rozpoczął naukę gimnazjalną. O Wadowicach tamtego czasu pisał: „Wadowice, okolice miasta bezwzględnie piękniejsze od okolic Neapolu czy Stockholmu, tylko mniej renomowane i przez to mniej znane w Europie”. Po 1887 r. wraz z rodzina opuściła nadskawińskie miasteczko i zamieszkał w Krakowie, a następnie w Rzeszowie. Maturę zdał w krakowskim Gimnazjum św. Jacka w 1895 r. W Rzeszowie rozpoczął działalność pisarską. Pod koniec XIX w. współpracował z tygodnikiem „Życie” specjalizującym się w tematyce literacko-artystycznej. Jako dramaturg debiutował w Krakowie w 1902 r. wystawiając sztukę „Miłosierdzie ludzkie” nawiązujące do noweli Marii Konopnickiej pt. „Miłosierdzie gminy”. Od początku XX wieku współpracował z kabaretem Zielony Balonik. W 1904 r. przeprowadził się do Warszawy. W czasie pierwszej wojny światowej Nowaczyński był żołnierzem w I Brygadzie Legionów Polskich. W latach międzywojennych zaangażował sie w sprawy Narodowej Demokracji i pozostawał w silnej opozycji wobec Józefa Piłsudskiego. Podczas drugiej wojny światowej była aresztowany w okolicach Lwowa przez radzieckie NKWD. Po uwolnieniu przedostał się do Warszawy gdzie pracował na rzecz Rady Głównej Opiekuńczej pomagającej ludności cywilnej mieszkającej w Generalnym Gubernatorstwie. Za swoją działalność dwukrotnie aresztowany przez niemiecką tajną policję i osadzony w owianym złą sławą więzieniu na Pawiaku. Nowaczyński zmarł w Warszawie w 1944 r. Pochowany jest na warszawskich Powązkach.
